«Ράδα Λάγκος
3η Απριλίου 1976  Ώρα 0040
m/v Δημήτριος Β.

 

« Είμαι πάλι στο στόλο μου! Είμαι ο Αρχηγός του Στόλου-Α.Σ όπως λένε στο Ναυτικό. Σε φιλικό περιβάλλον. Σκέπτομαι να καθίσω αρκετές ημέρες στη «ράδα». Πρέπει να επιθεωρήσω αρκετά πλοία προτού φύγω. Εξ’ άλλου εδώ στη ράδα νοιώθω άνετα από όλες τις απόψεις. Δεν κρύβω ότι την ημέρα που θα φύγω από τούτο το μέρος- παρά την απίθανα μεγάλη μου επιθυμία να φύγω – ειλικρινά το γράφω θα κλάψω. Μη σου φανεί απίθανο! Δέθηκα με τούτους τους ήρωες! Δέθηκαν και αυτοί μαζί μου! Όταν βγαίνω και τους μιλώ στο V.H.F η ησυχία είναι τόση όση όταν διαβάζει ο παππάς το Ευαγγέλιο.

Οι αιτίες της στάσης τους απέναντί μου είναι οι εξής:
Πρώτο το αμέριστο ενδιαφέρον μου.
β) το γεγονός ότι ανέβηκα από τα βαπόρια της ράδας από ανεμόσκαλες. (Όταν ανέβηκα στο πλοίο «ΚΥΡΑ ΒΑΘΙΑ» στη ράδα του Λάγγος ο πρώτος που συνάντησα ήταν ο Α΄ Μηχανικός. Όταν του είπα ποιος είμαι έκανε τον σταυρό του και μου είπε: «Ταξιδεύω από το 1953. Ποτέ μου δεν θα πίστευα ότι θα έβλεπα Έλληνα Λιμενάρχη να φορά ντοκερί παντελόνι και να ανεβαίνει εδώ στη ράδα του Λάγγος» Όταν έφυγα από το βαπόρι την ώρα που τον χαιρετούσα έβαλε τα κλάματα (45 χρονών άνδρας) !
και γ) η αδιαφορία προ της άφιξής μου...

Αυτά εκτιμούν οι ναυτικοί μας και μου το ανταποδίδουν...
Προχτές είχαμε ένα θλιβερό περιστατικό. Τρελάθηκε ένας Λεβέντης καπετάνιος 37 χρονών, δεν άντεξε τους 9 μήνες ράδα, είχε και ιστορικό. Τον είχα γνωρίσει προ καιρού. Ήταν καλό παιδί και το πλήρωμά του τον λάτρευε όπως είχα διαπιστώσει. Ήταν σε φρικτή κατάσταση. Θεέ μου!! Καταφέραμε και τον βγάλαμε στη στεριά και την επόμενη ημέρα τη συνοδεία ιατρού και πέντε μελών του πληρώματος του τον στείλαμε αεροπορικώς στην Ελλάδα. Μόλις με είδε, όταν τον βγάλαν στη στεριά στο γραφείο του κ. Αυγερινού σταμάτησε να ουρλιάζει, γιατί πράγματι ούρλιαζε, ηρέμησε όταν του μίλησα και μέσα στην τρέλα του, (εύχομαι στο Θεό, να είναι κάτι περαστικό) είπε: «Δεν φοβάμαι πια, έχω τον φίλο μου τον Λιμενάρχη, τον προστάτη μας κοντά μου».
Ήταν και ένας άλλος καπετάνιος που τον συνόδευε και έβαλε τα κλάματα όταν άκουσε τα λόγια αυτά. Και κλαίγοντας μου είπε:
«Κύριε Λιμενάρχα είναι καταπληκτικό. Δέκα άνθρωποι δεν μπορέσαμε να τον κάνουμε καλά. Μας κτυπούσε, μας δάγκωνε, ούρλιαζε. Τώρα μόλις σας είδε ηρέμησε και μίλησε λογικά...και κατέληξε: Σας αγαπάμε γιατί μας βοηθάτε διαφορετικά...Αλλά είμαι σίγουρος ότι ουδέποτε αξιωματικός ΛΣ τιμήθηκε από τους ναυτικούς και θα τιμηθεί και στο μέλλον όσο εσείς!»

Εγώ ξέρω ότι έκανα απλά την δουλειά μου και απλά εφάρμοσα τον Νόμον...»
Αυτά τα νέα μου και έχουν μείνει ακόμα 50 μέρες για να έρθω στην πατρίδα.»